Psycholog dziecięcy

Decyzja o podjęciu konsultacji z psychologiem dziecięcym oraz pierwsza wizyta bywają stresujące. Ani dziecko, ani rodzice nie wiedzą, jakiej pomocy się spodziewać. U rodziców lub opiekunów pojawiają się wątpliwości lub lęk związany z poczuciem bycia ocenianym lub z oceną przez specjalistów metod wychowawczych dotychczas stosowanych w domu.

Często przyczyną konsultacji są sytuacje wymagające specjalistycznego wsparcia – zmiana sytuacji rodzinnej, rozstanie rodziców, śmierć bliskiej osoby czy problemy społeczne i związane z nauką. Jeśli dotychczasowo stosowane metody wychowawcze, próby porozumienia i znalezienia przyczyny problemu były bezskuteczne, warto rozważyć konsultację specjalistyczną

Psycholog dziecięcy – kim jest?

Psycholog dziecięcy to osoba, która posiada kwalifikacje i wykształcenie poświadczone dokumentami i na ich podstawie udziela świadczeń w zakresie prowadzenia terapii i poradnictwa u dzieci i młodzieży.

Zgodnie z wytycznymi prawa polskiego psychologiem może być osoba, która ukończyła jednolite studia magisterskie na kierunku psychologia. W zależności od indywidualnych zainteresowań zawodowych psycholodzy mogą się specjalizować w dziedzinie np. psychologii klinicznej dzieci i młodzieży czy dzieci i rodziny, psychologii wychowawczej.

W przypadku chęci znalezienia specjalisty, który posługuje się językiem obcym polecamy zapoznanie się z profilem danego lekarza. Wystarczy z listy grafików powyżej kliknąć w nazwisko specjalisty oraz przejść na szerszy opis lekarza, który będzie zawierał informacje na temat języków obcych. Jeżeli lekarz nie ma widocznych dodatkowych języków oznacza to, iż posługuje się wyłącznie językiem polskim.

Jeśli zauważyłeś u siebie objawy zakażenia SARS-CoV-2 zamów konsultację telemedyczną wybierając zakładkę Umów wizytę/Konsultacje telemedyczne.

W zakresie konsultacji psycholog dziecięcy przeprowadza wywiad, obserwację psychologiczną i badanie psychologiczne niewymagające zastosowania dodatkowo płatnych testów, stawia diagnozę psychologiczną, udziela zaleceń, planuje i prowadzi terapię psychologiczną.

Konsultacja u psychologa dziecięcego nie obejmuje wydawania pisemnych opinii lub zezwoleń, usług wykraczających poza diagnostykę i terapię zaburzeń psychicznych.

W szczególności:

• diagnozy psychologicznej wymagającej zastosowania testów psychologicznych, np. diagnozy  dojrzałości szkolnej, diagnozy autyzmu i zespołu Aspergera;
• testów osobowości i testów inteligencji;
• grupy psychoterapeutycznych;

Na pierwszej wizycie psycholog dziecięcy zapyta o powód konsultacji oraz zada pytania o oczekiwania rodziców dziecka, aktualne i wcześniejsze relacje rodzinne, społeczne, sytuację w szkole lub przedszkolu oraz opinie dotyczące dziecka, które były zgłaszane przez nauczycieli i wychowawców.

Jednorazowa wizyta może nie być wystarczające do postawienia trafnej diagnozy. Bywa, że psycholog dopiero po kilku konsultacjach będzie w stanie zaproponować optymalne rozwiązanie problemu i wdrożenie celowanej terapii.

Przed wizytą warto sporządzić notatki, w których będą najważniejsze kwestie (w punktach), które chcemy poruszyć, aby niczego nie zapomnieć. Pomocne będą też dokumenty dotyczące dziecka, np. wcześniejsze opinie psychologiczne, opinie ze szkoły, oceny opisowe.

Aby postawić diagnozę, psycholog dziecięcy musi poznać dokładnie sytuację dziecka, mieć informacje o jego przeszłości, sytuacji rodzinnej, stanie zdrowia, sposobie, w jaki dziecko funkcjonuje w środowisku domowym, szkolnym i rówieśniczym. W przypadku młodzieży ważne są informacje o nałogach i stylu życia. 

W zakresie konsultacji psycholog dziecięcy przeprowadza wywiad, obserwację psychologiczną i badanie psychologiczne niewymagające zastosowania dodatkowo płatnych testów, stawia diagnozę psychologiczną, udziela zaleceń, planuje i prowadzi terapię psychologiczną.

Konsultacja u psychologa dziecięcego nie obejmuje wydawania pisemnych opinii lub zezwoleń, usług wykraczających poza diagnostykę i terapię zaburzeń psychicznych.

W szczególności:

• diagnozy psychologicznej wymagającej zastosowania testów psychologicznych, np. diagnozy  dojrzałości szkolnej, diagnozy autyzmu i zespołu Aspergera;
• testów osobowości i testów inteligencji;
• grupy psychoterapeutycznych;

Na pierwszej wizycie psycholog dziecięcy zapyta o powód konsultacji oraz zada pytania o oczekiwania rodziców dziecka, aktualne i wcześniejsze relacje rodzinne, społeczne, sytuację w szkole lub przedszkolu oraz opinie dotyczące dziecka, które były zgłaszane przez nauczycieli i wychowawców.

Jednorazowa wizyta może nie być wystarczające do postawienia trafnej diagnozy. Bywa, że psycholog dopiero po kilku konsultacjach będzie w stanie zaproponować optymalne rozwiązanie problemu i wdrożenie celowanej terapii.

Przed wizytą warto sporządzić notatki, w których będą najważniejsze kwestie (w punktach), które chcemy poruszyć, aby niczego nie zapomnieć. Pomocne będą też dokumenty dotyczące dziecka, np. wcześniejsze opinie psychologiczne, opinie ze szkoły, oceny opisowe.

Aby postawić diagnozę, psycholog dziecięcy musi poznać dokładnie sytuację dziecka, mieć informacje o jego przeszłości, sytuacji rodzinnej, stanie zdrowia, sposobie, w jaki dziecko funkcjonuje w środowisku domowym, szkolnym i rówieśniczym. W przypadku młodzieży ważne są informacje o nałogach i stylu życia. 

W części przypadków do postawienia diagnozy niezbędne jest wykonanie dodatkowo płatnych testów diagnostycznych. Testy, z uwagi na czas trwania, wymagają oddzielnych wizyt u specjalisty.

Ważne jest, by pamiętać, że specjalista psycholog nie wystawia recept i nie ordynuje leków. Nie jest również uprawniony do wystawienia zwolnienia lekarskiego.

Pierwsza wizyta u psychologa dziecięcego jest zwykle początkiem współpracy i procesu diagnostycznego. Konsekwencją diagnostyki jest zaproponowanie odpowiednich działań terapeutycznych i metod pracy z dzieckiem. 

W razie potrzeby psycholog kieruje na konsultacje specjalistyczne, np. psychiatryczną czy logopedyczną.

Często pierwsza wizyta konsultacji psychologicznej odbywa się bez dziecka, ponieważ konsultacje psychologiczne wymagają przeprowadzenia wywiadu, w którym dziecko nie powinno uczestniczyć.