Kreatynina (metoda enzymatyczna)

Badanie obejmuje oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy, związku azotowego, może być wykonywane w ramach rutynowych badań kontrolnych w celu oceny czynności nerek

Opis badania

Kreatynina (metoda enzymatyczna)

Znaczenie kliniczne

Kreatynina jest produktem przemiany kreatyny i fosfokreatyny i jest syntetyzowana prawie wyłącznie w mięśniach szkieletowych, stąd stężenie kreatyniny jest proporcjonalne do masy mięśniowe. We krwi oraz w moczu obok mocznika stanowi główny związek azotowy. U osób zdrowych stężenie kreatyniny zależy od wieku i płci. Kreatynina nie wiąże się w krążeniu z białkami i swobodnie przesącza się w kłębkach nerkowych. Dobowe wydalanie kreatyniny u osób zdrowych jest względnie stałe. Istnieje związek pomiędzy stężeniem kreatyniny w osoczu i wartością filtracji kłębkowej. Stężenie kreatyniny w surowicy jest najczęściej wykorzystywanym wskaźnikiem oceny stopnia niewydolności nerek. Podwyższone stężenie występuje po wysiłku fizycznym i chorobach mięśni szkieletowych przebiegających z rabdomiolizą, u chorych z akromegalią lub gigantyzmem, w odwodnieniu, w stanach gorączkowych i po rozległych urazach. Przyczyną narastającego stężenia w surowicy jest także zmniejszone wydalanie z moczem w przewlekłej chorobie nerek, w ostrym uszkodzeniu nerek, w zatruciach związkami organicznymi i nieorganicznymi i nadczynności tarczycy. Obniżone stężenie kreatyniny w surowicy obserwuje się w głodzeniu i terapii kortykosterydami. Badanie wykonywane metodą enzymatyczną.

Przygotowanie pacjenta

Materiał: Surowica