Miedź w moczu

Badanie moczu polegające na pomiarze poziomu miedzi, ważne przy diagnozowaniu choroby Wilsona.

Opis badania

Miedź w moczu

Znaczenie kliniczne

Miedź jest pierwiastkiem śladowym wchodzącym w skład ważnych enzymów. W organizmie najwięcej miedzi znajduje się w mięśniach szkieletowych, kościach i w wątrobie. Miedź jest potrzebna do prawidłowego przebiegu erytropoezy i osteogenezy. Niedobór miedzi zdarza się rzadko, gdyż pożywienie zawiera z reguły wystarczające ilości tego pierwiastka. Do rzadkich przyczyn niedoboru miedzi należy: zespół upośledzonego wchłaniania, utrata miedzi z moczem, zwiększone zapotrzebowanie na miedź w leczeniu niedokrwistości megaloblastycznej i przewlekłe podawanie preparatów związków cynku (np. w leczeniu choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy). Niedobór miedzi może powodować niedokrwistość oporną na leczenie żelazem, zaburzenia neurologiczne wywołane niedoborem amin katecholowych, nieprawidłowy wzrost włosów i osteoporozę. Głównym wskazaniem do oznaczania miedzi w moczu jest podejrzenie choroby Wilsona, choroby genetycznej dziedziczonej autosomalnie recesywnie. Miedź gromadzi się nadmiernie w tkankach, głównie w wątrobie, wskutek defektu białka transportującego miedź. Objawy choroby są związane głównie z uszkodzeniem wątroby i układu nerwowego.

Przygotowanie pacjenta

Materiał: Mocz