Osteoporoza – objawy, przyczyny, leczenie
Osteoporoza to choroba, która dotyka nie tylko osoby w podeszłym wieku. Jej przebieg może być utajony, a objawy są najczęściej niezauważalne. Dlatego ważna jest dokładna obserwacja i regularne badania.
Spis treści:
Osteoporoza - co to
Osteoporoza to choroba układu szkieletowego. Określana jest ona często mianem choroby cywilizacyjnej, a złamania osteoporotyczne występują u 30% kobiet i 8% mężczyzn po 50. roku życia. W jej przebiegu stopniowo ubywa masy kostnej, a struktury kości są coraz bardziej podatne na złamania. Dawniej chorobę tę nazywano „zrzeszotnieniem kości”. Osteoporozę dzieli się na:
- pierwotną – związaną ze starzeniem się układu szkieletowego,
- wtórną – spowodowaną przyjmowaniem niektórych leków lub różnymi chorobami.
Do grup podwyższonego ryzyka zachorowania na osteoporozę zalicza się:
- osoby w podeszłym wieku,
- kobiety, które przeszły menopauzę przed 45. rokiem życia,
- osoby szczupłe,
- osoby chorujące m.in. na: mukowiscydozę, cukrzycę, zespół Cushinga czy kamicę nerkową,
- kobiety z niedoborem estrogenów i mężczyzn z niskim poziomem testosteronu.
Do głównych niemodyfikowalnych czynników ryzyka zachorowania na osteoporozę należą:
- zaawansowany wiek,
- płeć żeńska,
- rasa kaukaska.
Wskazuje się również szereg potencjalnie modyfikowalnych czynników ryzyka, takich jak
- niska podaż wapnia,
- niedobór witaminy D,
- nadmierne spożycie alkoholu,
- palenie tytoniu,
- siedzący tryb życia i nieuruchomienie.
Objawy osteoporozy
Osteoporoza może rozwijać się bezobjawowo nawet przez kilka lat, a wyraźne objawy dawać dopiero w zaawansowanym stadium. Wtedy dochodzi do złamań – np. kręgów, kości udowej, kości przedramienia czy stawów.
Złamania te skutkują nawracającym bólem, a chory zaczyna się garbić. Pojedyncze złamania kręgów mogą również przebigać bezobjawowo, powując jedynie obniżenie wzrostu osoby chorej. Liczne złamania powodują dodatkowo m.in. przewlekły ból kręgosłupa, hiperkifozę w odcinku piersiowym, ból głowy i karku, ból brzucha, ból w czasie kaszlu, neuropatie z ucisku. Ból u osób starszych często bywa bagatelizowany i przypisywany sędziwemu wiekowi. Nasilenie bólu może pojawić się nawet przy niewielkich ruchach lub przy kaszlu. Niektóre złamania (np. kości biodrowych) mogą prowadzić do stanu, w którym chory nie jest w stanie funkcjonować samodzielnie, co wpływa bezpośrednio na stan psychiczny i może prowadzić do depresji.
Jak leczyć osteoporozę?
Co można zrobić, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia osteoporozy? W ramach profilaktyki osteoporozy warto:
- zrezygnować z używek,
- wykonywać regularną aktywność fizyczną,
- suplementować wapń oraz witaminę D,
- poprawić kondycję i sylwetkę,
- spożywać produkty bogate w minerały i witaminy,
- obserwować swój organizm, a w razie wystąpienia nietypowych objawów lub bólu niezwłocznie zgłosić się do lekarza.
Leczenie osteoporozy polega przede wszystkim na minimalizowaniu ryzyka złamań. Odpowiednio dobrane leki hamują proces niszczenia kości i wspomagają odbudowę ich struktury. Pacjentom podaje się także wapń i witaminę D, a w niektórych przypadkach ustala się nową dietę i zaleca zmianę stylu życia. Warto pamiętać, że odpowiednio dobrane leczenie może zatrzymać rozwój choroby i pozwoli utrzymać układ szkieletowy w bardzo dobrym stanie nawet do późnej starości.
Do jakiego lekarza się udać?
Pierwsze objawy osteoporozy można skonsultować z lekarzem pierwszego kontaktu (np. lekarzem rodzinnym). Po otrzymaniu od niego skierowania należy udać się do specjalisty reumatologa. Osteoporozę diagnozują i leczą również specjaliści ortopedzi traumatolodzy. U kobiet dalsze badania zaleca także często lekarz ginekolog.
Dowiedz się więcej:
"Witamina D – objawy oraz skutki niedoboru i nadmiaru witaminy D"
https://www.medistore.com.pl/zdrowie/witamina-d
"Osteoporosis: now and the future"
https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0140673610623495
"The diagnosis of osteoporosis"
https://asbmr.onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1002/jbmr.5650090802
Prezentowane informacje o charakterze medycznym powinny być traktowane jako ogólne wytyczne i nie zastępują one indywidualnej oceny lekarza w kwestii postępowania medycznego wobec każdego pacjenta. Lekarz, po dokładnym zbadaniu stanu pacjenta, ustala zakres i częstotliwość badań diagnostycznych oraz/lub procedur terapeutycznych, uwzględniając konkretne wskazania medyczne. Wszelkie decyzje medyczne są podejmowane w pełnym porozumieniu z pacjentem.